In 2022 gebeurde er iets waardoor ik wist wat mijn echte missie was: mensen helpen voorkomen om hetzelfde pad te bewandelen als dat ik heb moeten bewandelen! Hoe eerder hun de harmonie terug hebben, hoe beter!

Op dat moment was ik 32 jaar oud.

Toen ik in 2015 voor het eerst moeder werd, was ik 24 jaar.
Het voelde onwennig en ik moest mijn kind helemaal leren begrijpen.

Al snel bleek hij op heel veel (harde) geluiden te reageren. Ik dacht nog: ‘dat zal wel komen omdat hij de eerste is’. We zijn tenslotte allemaal heel zuinig op onze kindjes en zeker bij de eerste wil je alles heel goed doen en volgens de regeltjes.

In de baby fase heeft hij best heel veel gehuild en onbekende dingen waren dan ook niet fijn voor hem. Hij ontwikkelde verder helemaal prima volgens boekje. Het was een gezonde kerel.
Wel weet ik nog dat hij bij het consultatie bureau de tweede keer al zo wijs rond keek alsof hij dingen herkende en wist dat hij het de eerste keer niet fijn vond daar.

Tijdens de peuter fase had hij al wel een ontwikkelingsvoorsprong. Maar doordat het onze eerste was, was dit voor ons niet vreemd. Wel had hij veel driftbuien. Mensen wisten het vaak beter en kwamen met goed bedoelde adviezen met wat wij als ouders wel moesten doen.

Uiteindelijk kwam ik via via erachter dat mijn zoon waarschijnlijk hooggevoelig zou zijn. ’s Avonds keek ik op internet en daar vinkte hij zowat de hele lijst aan. Zie je! Dacht ik.

Ik ben niet gek! Uiteindelijk wilde ik dit vastgesteld hebben, zodat ik mensen kon zeggen dat er iets was. Waarschijnlijk ook doordat ik zelf nog jong was (25) en zelf niet stevig genoeg in mijn eigen schoenen stond. En ik niet durfde te vertrouwen op mijn moedergevoel.

We hebben hem laten testen en daar liet hij het heel duidelijk zien, dat wij al na twee keer voor het eind gesprek moesten komen. Ja hoor, onze zoon was hooggevoelig.

Maar dat was hij niet alleen. Ik weet het nog goed. Daarnaast had deze mevrouw ook zijn IQ getest. Deze zat met 2,5 jaar al op 141.
Hij was dus ook hoogbegaafd. Eigenlijk mag je dit op die leeftijd nog niet zo benoemen en noem je het een ontwikkelingsvoorsprong.

Sindsdien ben ik mij daar helemaal op gaan richten. Webinars gevolgd, boeken gelezen, we hebben er hulp voor gekregen via iemand die werkt met hoogbegaafden. Ik wilde er alles over weten om hem zo goed mogelijk te kunnen helpen en begrijpen.

Tijdens de peuterspeelzaal merkten we al dat het niet helemaal passend was voor hem. Hij was uiteindelijk ook enorm toe aan school.

Vooraf wel veel gesprekken gehad met de basisschool, maar ze durfden het wel aan. Zo zijn we toch op normaal onderwijs gestart. Hij kon al een aantal dingen lezen en schrijven toen hij naar school ging.

Na een half jaar barstte daar de bom al.
Hij wilde niet meer naar school.

Ik kreeg hem met geen mogelijkheid erheen. We moesten wel vaker de hele trucen doos uit proberen om hem naar school te krijgen. Het ging eigenlijk (achteraf gezien) nooit helemaal vanzelf.

Toen ik daar een filmpje van had gemaakt en die doorgestuurd had naar de juffen, zagen ze pas de ernst van de zaak in. Ze zeiden dat hij het op school eigenlijk prima deed. (HB’ers kunnen zichzelf heel goed aanpassen naar wat wenselijk is).
Uiteindelijk heeft hij groep 1 & 2 in 1 jaar afgerond. Ik bleef er bovenop zitten en vond korte lijntjes belangrijk.